داستان گرومان

“نیستی”، “هستی” و “جاودانگی”

از قدیمی ترین مفاهیمی است که پرسش های فلسفی را پایه گذاری کرده، چالش هایی که ذهن بشر در سراسر زمین را به خود مشغول کرده است.هر کسی بر اساس هر باور و اعتقادی که داشت تلاش میکرد تا از این مفاهیم سر در بیاورد.
چیزی که تاریخ به ما نشان میدهد، تلاش افراد گوناگون برای کشف جاودانگی یا پیدا کردن اکسیر حیات است گویا اجداد ما زمانی طبیعت پرست بودند. آنها برای مردگان خود وسایلی قرار میدادند تا برای او جاودانگی بخواهند. این واقعیتی بود که آنها مرگ را پذیرفته بودند اما نابودی را هرگز این دوره از ایران را ایران باستان نام میبرند . یعنی دوره ای قبل از تاریخ نوشته شده، قبل از سلطنت ماد ها، ما در ایران باستان هم مانند برخی ادیان دیگر دارای الهه هایی بودیم ولی بر خلاف آنهاخدایی یگانه داشتیم بنام “ اهورامزدا” در میان این الهه ها یکی بنام امرداد خوانده میشد.
او یکی صفات خداوند است و نگهبانان و پاسدار گیاهان و رستنی ها… در کلمه؛ “ا” به معنای «نا» و “مرداد’’ به معنی «مرگ» آمده است. نامیرایی یا بی مرگی صفتی که اهورامزدا را جاودانه میکرد. حال ما از باور های اجدامان الهام گرفتیم؛ میگوییم : رشد گیاهان با وجود امرداد ماندگار میشود جریان زندگی از اوند های گیاهان مانند خون در رگ هایشان گذر میکند کرت های کشاورزی بوجود می آیند و زمین به مانند یک مادر همه این ها را در وجودش نگاه میدارد .
ریشه ها شروع به رشد میکنند و ثمرات آن بر روی زمین پدیدار میشود و در همین بستر است که گرومان متولد می شود، امرداد که هفت بذر گندم را در دست گرفته از گرومان پاسداری میکند تا بتواند رشد ماندگار را به ارمغان بیاورد …